Sevmiyorum

Bugün Arya ile tarihe geçtik. Bugüne dek ne olursa olsun, ne kadar kızarsam kızayım her zaman seni seviyorum dedim Arya'ya ama bugün öyle olmadı. Bugün açık açık ve defalarca "Seni sevmiyorum" dedim.

Sevmiyorum. Sevemiyorum. O kadar kızgınım ki... 

Elimden gelen her şeyi yapıyorum. Her şeyiyle ilgileniyorum. Mantık çerçevesinde olan her istediğini yerine getiriyorum. Hobilerini destekliyorum, istediği yemekleri pişiriyorum, oyun oynuyorum, her istediğinde konu ne olursa olsun yanında oluyorum. 

Hep destek, tam destek!

Ama artık öyle değil. Her defasında aptal yerine konulmaktan, yalan söylemesinden, kendi işine geldiği gibi davranmasından bıktım artık. Defalarca kez uyardım bana yalan söyleme diye. Her defasında yakalanıyor ama asla akıllanmıyor. Asla dediğimi ilk seferde yapmıyor; eğip büküyor, kendi canı istediği zaman, istediği gibi yapıyor. 

Her sabah dişlerini fırçala, saçını tara; fırçaladın mı, "Evet"; taradın mı, "Evet"... Kontrol ediyorum, hep yalan. Salonda yemek yeme diyorum, arkamı dönsem orda yemek yiyor. Benden gizli saklı bir şeyler alma diyorum; hergün bir şeyler çıkıyor çantasından, odasından... Yaşına uygun olmayan şeyleri izleme diyorum, ya benim ya babasının hesabından izliyor. Sadece bunlar da değil, daha neler var maalesef. Sürekli yalan söylüyor, sürekli arkamdan iş çeviriyor.

Yakalanınca hep aynı numaralar... Ağlıyor, özür diliyor, pişmanım, bir daha yapmayacağım diyor. N'olur annecim güven bana, bir şans daha ver bana... Bu kez şans falan yok. Tüketti içimdeki anneyi. Şu an odasında ağlıyor ve ben zerre üzülmüyorum.

Artık istediği kadar pis pis gezip yaşayabilir. Ne dişi umrumda ne saçı başı ne odası... Ne hali varsa görsün. Artık kılımı bile kıpırdatmak istemiyorum Arya için. Her şeyi Evrim'e devrettim, kendi aralarında halletsinler. Benden bu kadar. 

Ergenlikten Bildiriyorum

Bu blogu Arya ilerde okuyup neler yaşadığımızı, ne zorlu yollardan geçtiğimizi ve ne kadar çok sevildiğini hatırlasın diye yazıyordum. Arya büyüdükçe pek uğramaz oldum buralara. Benden başka hâlâ buralara uğrayan var mı bilmiyorum ama varsa yalnız değilsin sevgili okur :) 

Arya, 11.5 (evet buçuklar hâlâ önemli) yaşında. Tüm ergenlik sorunlarını yaşıyoruz ailecek. Çok uzayan boy, orantısız uzuvlar, sivilceler, gün aşırı yağlanan saçlar, değişen hormonlar, sinir krizleri, ağlama krizleri... Her türlü büyüme hezeyanları... Tüm bu ergenlik dertleri arasında Arya, yolunu bulmaya, sürüye ait olmaya çalışan küçük bir kuzu hâlâ - yani çoğunlukla öyle :)) 

Bu süreçte anne olmak nasıl peki?

Zor :(

Kendi geçtiğim yollardan onun geçişini izlemek, kendi al(a)madığım desteği ona vermeye çalışmak ama bir noktada sabrın sınırına dayanmak... Değiştiremeyeceğimiz durumları kabul etmek zorunda olmayı ve büyümenin tam da böyle bir şey olduğunu öğretmeye çalışmak...

Hâlâ sık sık sarılıp seni seviyorum demek ve duymak istiyor Arya ama ufaklığındaki gibi günde yüz kez değil çok şükür :p Sadece sabah, öğle, akşam ve yatmadan önce :)) Tabi kriz yaşamadığımız normal günlerden bahsediyorum :) Ama sana bir sır vereyim mi sevgili okur? Arya'nın sarılma ihtiyacı azaldıkça benimkisi artıyor sanki. Sarılmadığı günlerde kendimi Arya'ya, "E bugün hiç sarılmadık?" diye sitem ederken buluyorum :) 

Sanırım o büyüyüp bağımsızlaştıkça ben küçülüp - yaşlanıp - bağımlı hâle geliyorum. Büyüdükçe annemi anlıyorum. Henüz en zor günler - Arya'nın büyüyüp tam bağımsızlığını ilan edeceği günler - gelmedi ama biliyorum ufukta bekliyor bizi o günler. Kendimizi hazırlamakla fayda var. 

Şimdilik hayatımızın en eğlenceli zamanları üçlü koltuğa sıralanıp ailecek film izlediğimiz anlar ve mutfak masasında kutu oyunu oynadığımız anlar. Mümkün oldukça bu alışkanlıklarımızı devam ettirmek istiyorum. Mümkünse sonsuza dek :)) 

Arya büyüdükçe izlediklerimiz daha keyifli hâle geliyor. En son Geleceğe Dönüş serisine başladık. Bu akşam serinin son filmini izleyeceğiz :) Ama sabah ailecek Moana 2'yi izlediğimiz için akşam yan çizenler, başka zaman izleyelim diyecekler olabilir evde :)) 

Bakalım, gelecek bize neler getirecek :)