Şurdaki yazısında psikologların çocuklarımızı fiziksel özellikleri ile sevmememizi önerdiğinden bahsetmiş. Eğer sadece fiziksel güzellikleri ile "güzel kızım, yakışıklı oğlum" diye seversek, översek buna güvenip diğer alanlarda başarılı olmaya çalışmaktan uzaklaşabilirlermiş. Belki haklıdır psikologlar ama ben tavsiyelerine uymuyorum çünkü kendimden biliyorum ki "Güzel kızım/oğlum" diye sevilmeyen çocuklar kendilerini sevemiyor.
Ben küçükken tüm akrabalarımız sürekli aynı şeyi söylerdi:
- Ay bu kız hiç Tülay'a (annem) benzemiyor. Tülay çok güzel bir bebekti/çocuktu/genç kızdı. Bakan durup/dönüp tekrar bakardı.
Tüm çocukluğum ve genç kızlığım bu söylem ile geçti. Anneme hiç benzemiyordum, annem çok güzeldi. Demek ki ben çok çirkindim. Upuzun, zayıf ve kısacık saçlı bir çocuktum. Ortaokulda "İnce Memed"i okuduktan sonra bir sınıf arkadaşım beni gösterip" İşte bu da "Uzun Memed" demişti. Tabi ki üzerime yapıştı o lakap.
Genç kızlık yıllarımda hoşlandığım çocuklar hep arkadaş olarak gördü beni. Hiç ilk tercih ben olmadım. Sonra ne mi oldu? Sonra güzel olduğumu söyleyenlere de inanamadım. Eşime bile göz doktoruna mı gitsek acaba dedim, hâlâ diyorum.
Yıllarca hiç sevemedim kendimi. Çok uzundum, önceleri çok zayıftım, sonraları şişman. Saçlarım erkek gibi kısaydı hep sonra da hiç uzatamadım, yakıştıramadım kendime. Daha anlatamayacağım bir sürü şey... Öyle hatalar yaptım ki kendimi sevemediğim için... Demem o ki çocuklarınızı lütfen "Güzel kızım / yakışıklı oğlum" diye de sevin. "Akıllı kızım/oğlum, becerikli kızım/oğlum, merhametli yavrum" diye de sevin tabi ki.
Ben kızıma her gün sarılıyorum, öpüyorum ve "Güzel kızım seni çok seviyorum" diyorum. Bundan bir zarar geleceğini de hiç sanmıyorum. Olsa olsa biraz fazla özgüveni olur, n'apalım o kadarı da oluversin :D
Hiçbir şey tek başına anlamlı değil ama yaşadığımız dünyada fiziksel görünüşün hiç önemli olmadığını söylemek de yalan olur. Bu yüzden çocuklarımızın kendileri ile ilgili yanlış fikirlere kapılmamaları için güzel olduklarını da söylemeliyiz bence çocuklarımıza. Ama tabi ki "prenses kızım, paşa oğlum, aman da dünya güzeli kızım/dünya yakışıklısı oğlum, büyüyünce kızları/oğlanları peşinde koşturacak" türünden bir sevmeden bahsetmiyorum. Her şey dozunda güzel.
